praca

W poniedziałek dostałem upragniony, wyczekiwany telefon.

Rozmowa przebiegła pozytywnie, biorą mnie. Wypłata powyżej moich oczekiwań, umowa o pracę, rozbudowany pakiet socjalny. Żyć nie umierać. Oczywiście wziąłem.

Głos mojego ojca w słuchawce telefonu kiedy zadzwoniłem mu o tym powiedzieć - bezcenny.

ból głowy

Nie opuszcza mnie. Towarzyszy mi nieustannie od chyba dwóch tygodni. Intensywne przemeblowanie? Chyba właśnie to się tam odbywa.

Pora dnia jest bez znaczenia. Boli rano, kiedy muszę wstać z łóżka. W pociągu, gdy rozkładam komputer. Boli gdy siedzę na krześle w kręgu i staram się słuchać tego, co inni mówią. Wtedy chyba boli najbardziej. Boli gdy idę przez miasto, gdy wracam do domu, gdy jem i gdy pracuje. Czasem aż muszę się położyć popołudniami, chociaż nawet kiedy wieczorem wstanę, to głowa i tak dalej boli.

Dranna - Smocza Wojowniczka

                Była sobie pewna piękna kraina, w której pośród łagodnych pagórków i zdrowych, silnych lasów pyszniły się nieduże, ale solidne i zadbane wsie i małe miasteczka. W krainie tej żyli odważni i silni ludzie. Nie byli może nazbyt inteligentni i na pewno nie byli bogaci. Ale byli sumienni i szczęśliwi, wiodąc swoje proste życie.

Kraina ta swoją idyllicznością przyciągała niestety nie tylko dobre stwory. Regularnie nawiedzana była przez skrzydlate trolle, bezlitośnie atakujące wymuskane wioski. Trolle zdawały się nie dbać o jakiekolwiek dobra – oprócz porwanych czasami zwierząt lub skradzionych porcji jedzenia nie interesowało ich nic poza zniszczeniem. Swoje niszczycielskie wypady traktowały głównie jak rozrywkę, a gdy po pewnym czasie zmęczyły się i znudziły, odlatywały z powrotem do swoich oddalonych legowisk, gdzie wiodły swoją mierną egzystencję.

                Kraina ta jednak nie była wobec trolli zupełnie bezbronna. Z pokolenia na pokolenie chroniły ją dzielne wojowniczki dosiadające smoków. Każda kolejna wojowniczka miała swojego smoka, z którym spędzała całe swoje życie, z którym razem walczyła. Żyły one na najwyższym pagórku górującym nad okolicą. Pagórek ten usiany był jaskiniami i pieczarami – to właśnie w nich mieszkały wojowniczki wraz ze swoimi smokami.
Kiedy na świat przyszła kolejna wojowniczka, jej matka dała jej na imię Anna. Ania. Jednak w świadomości ludzi dzielna wojowniczka nie mogła mieć tak pospolitego imienia. Lud nazywał ją więc Dranna – aby podkreślić rolę smoczej siły w jej życiu.

                Matka wychowywała Drannę i jej młodego smoka, jednak po kilku latach poczuła, że zbliża się kres jej dni. Odchodząc starała się przekazać Drannie jak najwięcej ważnych wskazówek, którymi powinna kierować się w swoim wojowniczym życiu.
Przykazała jej więc, aby nigdy nie zbliżała się do ludzi. Wojowniczki od wieków chronią ludzi, jednak nie powinny się do nich zbliżać. Takie zbliżenia nigdy nie kończą się dobrze. Miejsce wojowniczki jest tu, na górze, w pieczarach.
Po drugie, smok jest największym skarbem wojowniczki. Dlatego o smoka należy dbać i trzymać go w ukryciu. Kiedy tylko smok nie jest potrzebny, wojowniczka zawsze powinna prowadzić go do jednej z pieczar, aby nikt obcy nie próbował go okiełznać, bądź, nie daj Boże, zabić dla cennych smoczych łusek.

                Kiedy matka odeszła, Dranna rozpoczęła swoje samotne życie. Smok był jej jedynym towarzyszem. Dranna poświęcała mu wiele swojej uwagi. Razem bardzo dużo trenowali, w końcu wytworzyła się między nimi specyficzna nić porozumienia, możliwa tylko między smokiem a wojowniczką. Wkrótce Dranna rozpoczęła patrole po okolicy, a gdy znowu zaczęły pojawiać się trolle, skutecznie odpierała ich ataki. Początkowo jej wysiłki mają bardzo różne skutki. Parokrotnie trollom udało się rozproszyć Drannę, przez co traciła z oczu główne ognisko ataków, skupiając się na ich tyłach. Raz czy dwa Dranna przyleciała później niż trolle, przez co zanim wkroczyła do akcji duża część wioski już stała w ogniu.

                Drannę bardzo męczyły każde jej porażki. Po takich akcjach często dopadały ją myśli, że tak naprawdę się nie nadaje, że jest do niczego. Że to jej matka powinna stać na straży tych ludzi i że odeszła zbyt wcześnie, zostawiając ją na pastwę losu.

Dranna nie wiedziała, że ludzie są bardzo z niej dumni. Że celebrują każdą jej pomoc. Ludzie w wioskach doskonale wiedzieli, że bez pomocy dzielnej, młodej wojowniczki nie mieliby szans w starciach z trollami.
Dranna o tym wszystkim jednak nie wiedziała, bo i skąd miałaby wiedzieć. Matka przecież jasno zabroniła jej jakichkolwiek kontaktów z ludźmi.

                Z czasem Dranna popełniała coraz mniej błędów. Bardzo poważnie traktowała swoją misję ochrony okolicznej ludności. Każdego dnia spędzała długie godziny na intensywnych ćwiczeniach. Każdego wieczora długo leżała rozpamiętując każdą swoją akcję, każdy swój błąd. Wymyślała setki scenariuszy, aby nigdy nic nie mogło jej zaskoczyć. Aby zawsze potrafiła znaleźć drogę wyjścia, nawet gdyby zmuszona byłaby improwizować. Jej więź ze smokiem stawała się godna podziwu – smok często sam zdawał się wiedzieć wcześniej czego się od niego oczekuje, zanim nawet Dranna zdążyła o tym pomyśleć.

                Pewnego jednak dnia Drannie znowu przytrafiła się wielka porażka. Klucząc nad wioską w pogoni za trollami w ferworze walki przeleciała zbyt blisko starej kościelnej wierzy. Wierza, pod wpływem nagłego ruchu obok runęła z impetem.

I znowu – Dranna nie wiedziała o tym, że wierza ta była przeznaczona do rozbiórki. Była to stara budowla, nie używana przez mieszkańców od lat z powodu jej kruchej i niestabilnej budowy. Mieszkańcom było to nawet poniekąd na rękę, że wierza runęła w tak bezpieczny sposób, kiedy każdy miał oczy szeroko otwarte i na dodatek bez żadnego wysiłku z ich strony.

                Dla Drani była to jednak sromotna porażka. Obwiniała się. Ciągle zalewało ją gorzkie poczucie winy. Po powrocie do jaskini chodziła jak struta.

Jaskinia była jej sekretnym azylem przed światem. Pomimo, że wzgórze usiane było całym systemem jaskiń, Dranna żyła ciągle w tej samej, w której pozostawiła ją matka. Tam miała swoje miejsce, tam zawsze ukrywała smoka. W tej jaskini ciągle jeszcze czuła pewną mistyczną obecność swojej matki.

Tego wieczora jednak nie mogła zaznać ukojenia. Nic jej nie pocieszało – ani relacja ze smokiem, ani pamiątki po mamie. Wyszła więc z jaskini, bezmyślnie włócząc się po wzgórzu. Zaglądała do kolejnych jaskiń, przechodziła pomiędzy nimi, przeciskając się przez ukryte przejścia. Czasami nie wiedziała w którym miejscu się znajduje, po chwili jednak za kolejnym załomem skalnym niespodziewanie pojawiało się światło dzienne, wskazujące drogę wyjścia.

Wędrując tak z jednej jaskini do drugiej nagle trafiła w miejsce, które nosiło ślady zamieszkania. Pomimo iż było bardzo puste i zimne, to jednak różniło się czymś nieuchwytnym od wszystkich innych jaskiń. Drannę bardzo zafascynowało to miejsce i zaczęła się uważnie rozglądać. Po chwili zaczęła dostrzegać stare, przykurzone ślady dawnego użytkowania. Kawałek wystrzępionej makatki na jednej ze skał. Stary, niezdarnie ulepiony gliniany kubek w ciemnym zakątku.

Dranna poczęła się rozglądać wokół siebie i starannie przeszukiwać zakamarki jaskini. Przykryte grubą warstwą kurzu i zapomnienia leżało tam dużo więcej rzeczy: kolejne trzy kubki, prosty zestaw niezdarnie wykonanych sztućcy, stara, zerwana uprząż do tresury młodych smoków. W pewnym momencie Dranna zauważyła drewnianą skrzynię – było to o tyle trudne, że skrzynia nawet w okresie regularnego używania była zapewne mało widoczna.  Dranna czuła olbrzymie podekscytowanie. Wiedziała, że jest na tropie czegoś niezwykłego. Nie myliła się. Skrzynia pełna była osobistych rzeczy jej matki. A pomiędzy nimi królowała duża, oprawiona w skórę księga. Dranna z namaszczeniem wyciągnęła księgę ze skrzyni i wróciła do swojej jaskini, aby odczytać zapisane w niej wieści w świetle płonących ogarów.

                W księdze tej matka Dranny zapisywała swoje przygody, przeżycia, zdawała relacje z akcji i zapisywała swoje wnioski i spostrzeżenia. Dranna zatopiła się w lekturze, a świat wokół niej jakby przestał istnieć.
Matka Dranny była doświadczoną wojowniczką. Przeszła ze swoim smokiem przez wiele akcji, z każdej wyciągając jakieś wnioski. Dranna w pewnym momencie zdała sobie sprawę, że pomimo iż jej matka zawsze dopatrywała się niedociągnięć w sobie i zawsze chciała być coraz lepsza, to jednak i tak była wielokrotnie bardziej skuteczna od niej. Dranna po powrocie ze swoich akcji nie mogła się pochwalić nawet w połowie tak doniosłymi sukcesami jak te, które opisywała jej matka.

                To strasznie zdołowało Drannę. Zaczęła myśleć, że jej matka na pewno nie popełniłaby tak wielkiego błędu, jakim było zniszczenie wieży kościelnej w wiosce poniżej. Dranna czuła się okropnie, jakby zawiodła już nie tylko siebie i ludzi w wiosce, ale także jej matkę. Czuła, że musi się bardzo poprawić. Że musi być tak dobra, jak jej matka. Bo jeśli jej się nie uda, to może lepiej, żeby w ogóle jej nie było.

W księdze wyczytała, że matka regularnie zmieniała jaskinie, w których ukrywała się ze smokiem. Uzasadniała to względami bezpieczeństwa – gdyby ktoś miał ją śledzić i zobaczył którędy wchodzi, to tydzień później będzie to już nieaktualne. Tymczasem Dranna od zawsze używała tej samej jaskini – od tego momentu, w którym matka ją opuściła, ciągle mieszkała w tej samej pieczarze. Ten brak przezorności jeszcze bardziej pogłębił jej kompleksy.

                Dranna postanawia, że się zmieni. Że się będzie bardziej starać, że nigdy nie popełni już więcej żadnego błędu i że – być może kiedyś – będzie taka jak matka. Realizację swoich postanowień rozpoczęła od spraw jej najbliższych, to jest od lokalizacji smoka i użytkowanej pieczary. Po raz pierwszy w życiu przenosi smoka i większość swoich rzeczy do innej jaskini. Smok wydaje się być lekko zdziwiony zaistniałą sytuacją, jednak nie protestuje. Dranna celowo wybiera jaskinię, której na pewno nikt by nie podejrzewał. Taką, która nie rzuca się w oczy.

                Po ciężkiej pracy Dranna nie może się uporać ze swoimi zmiennymi uczuciami. Jest dumna, że udało jej się wykonać tak ciężką pracę. Jest pod wrażeniem postanowień podjętych przez siebie samą. Jednocześnie wciąż jest przygnębiona i pełna obaw o swoją przyszłość. Pod wpływem tych trudnych, pozornie wykluczających się uczuć, decyduje się na kolejną rzecz po raz pierwszy w życiu. Wyrusza na długi spacer w kierunku najbliższej osady.

                Początkowo Dranna wcale nie chciała iść do ludzi. Po prostu była ciekawa, jak oni żyją. Chciała się im bliżej przyjrzeć. Jednak to, co się później wydarzyło, totalenie odstawało od jej najdzikszych wyobrażeń.

Już kiedy minęła pierwszą chałupinę na swojej drodze, ludzie pracujący wokół niej wznieśli wielki okrzyk. Z radością wybiegli do swojego płotu, aby zobaczyć z bliska ich bohaterkę. Wznosili okrzyki na cześć Dranny i głośno wyrażali zdumienie i zaskoczenie zaszczytem, jaki ich spotkał – nie dość, że Smocza Wojowniczka zstąpiła z góry, to jeszcze oni pierwsi mogą ją witać!

                Od tej chwili Dranna ani na moment nie była sama. Ludzie z pierwszego domostwa ciągle jej towarzyszyli, ciesząc się i śpiewając. Jeden z chłopców wybiegł naprzód, aby ponieść dalej niesamowitą wieść o wizycie Smoczej Wojoniczki. Dzięki temu kiedy Dranna dochodziła do kolejnych domostw, przy drodze już czekali na nią ludzie. Każda kolejna grupa osób dołączających do orszaku wznosiła od nowa okrzyki, a cała grupa chętnie za nimi powtarzała. W powietrzu unosiła się atmosfera święta i wielkiej radości. Kiedy Dranna dotarła na przedpola miasta, towarzyszył jej już spory orszak.

Dranna nie mogła uwierzyć w to, co się wokół niej działo. Przez lata żyła w przekonaniu, że ludzie są źli i że trzeba się ich wystrzegać. Tymczasem oni dawali jej tyle serdeczoności! Uwielbiali ją! Dranna nigdy w życiu nie doświadczyła czegoś podobnego! Co chwilę przecierała oczy ze zdumienia i czuła się jak we śnie, jak w kompletnej malginie! Krew buzowała jej w głowie, a jaj oczy nie nadążały za śledzeniem twarzy, barw, flag  i wszystkiego innego wokół niej…

                Ludzie podprowadzili Drannę pod główną bramę miasta, dziś szeroko otwartą. Przed nią już czekała na nią orkiestra hucznie wygrywająca hymny pochwalne i tłumy ludzi. Kto mógł, wyszedł na powitanie Smoczej Wojowniczki. Kiedy Dranna zbliżyła się do nich, sam burmistrz wystąpił przed szereg i witając Drannę rzucił jej się do stóp. Na jego twarzy widać było przejęcie i wzruszenie, kiedy starał się wyrazić całą swoją wdzięczność i dumę wobec niej.

Dranna prawie odchodziła od zmysłów. Ludzie wzięli ją na ręce i radośnie śpiewając wnieśli ją na główny plac miasta. Tam stały już prowizoryczne, przygotowane na prędce biesiadne stoły. Wkrótce rozpoczęła się wielka fiesta. Stół został zastawiony potrawami i winem. Każdy przyniósł, co tylko miał. Radości i zabawie nie było końca. Ludzie wręcz szaleli, świętując i celebrując swoją bohaterkę. Kiedy Dranna starała się wykrztusić burmistrzowi przeprosiny za zniszczenie starej wierzy, on nieomal wybuchł płaczem ze wzruszenia. Nie kryjąc głębokich emocji ponownie rzucił jej się do stóp krzycząc, że nie mogła zrobić im lepszego podarunku! Że gdyby nie ona, ta okropna wierza dalej starszyłaby wszystkich mieszkańców wizją zawalenia, możliwego w każdej chwili!

                Dalszy ciąg wieczoru Drannie przesłoniła mgła. Wszędzie dookoła niej unosiło się szczęście, świętowanie, adoracja. Dranna była w niebie. Chciała wszystkim mieszkańcom odwzajemnić swój szacunek i ciepłe uczucia bijące w ich stronę. A ludzi wokół było coraz więcej. Gdy wieść o wizycie Smoczej Wojowniczki rozniosła się po okolicy, do osady zaczęli ściągać ludzie ze wszystkich stron. Nawet wieczorem i w późną noc dochodzili kolejni, którzy przez ostatnie godziny gnali ze swoich stron aby spotkać się z Wojowniczką.

Stoły uginały się od jedzenia i napitków. A Dranna nie odmawiała nikomu, aby z każdym podzielić się swoją radością i nikogo nie urazić. Alkohol, którego nigdy wcześniej nie próbowała, podziałał cicho i niepostrzeżenie. Ciężko było Drannie złapać moment, w którym już nie tylko tańcerze przed nią tańczyli, ale wszystko inne też: i stoły, i krzesła i płomienie dziesiątek świec…

                Nad ranem kolejnego dnia Dranna, po wielu serdecznych pożegnaniach i słowach uznania znalazła się w końcu przed swoją jaskinią. A raczej przed wieloma jaskiniami, którymi usiane było jej rodzinne wzgórze. Niestety, żadnym sposobem nie mogła sobie przypomnieć w której to jaskini poprzedniego dnia ukryła swego smoka. Poczęła chaotycznie sprawdzać kolejne wejścia, jednak każda pieczara była pusta. Dranna rozpoczęła nawoływanie, jednak wiedziała dobrze, że to nic nie da – rygorystyczna tresura nie pozwalała smokowi na odwzajemnienie zawołania.

Dranna była zrozpaczona. Doskonale zdawała sobie sprawę, że bez swojego smoka nie jest warta wiele więcej niż średniej jakości giermek. Z przerażeniem ujrzała wizję tych wszystkich ludzi, którzy tak szczerze pokazywali jej swój szacunek i oddanie pozbawionych wszelkiej obrony. Bezlitośnie wystawionych na ataki trolli.

Dranna doskonale wiedziała, że smok gdzieś tam jest. Ale nijak nie mogła go odnaleźć.

Dąbrówka

Jest nas dwanaścioro. Siedzimy w kręgu jak wędrowcy na szlaku skupieni wokół płonącego ogniska, opowiadający o swoich wędrówkach.
Choć zamiast koców na ziemi każdy z nas ma swoje krzesło, a zamiast ogniska w środku kręgu leży paczka chusteczek, gotowa aby udzielić pomocy każdemu potrzebującemu. O wędrówkach opowiadamy tylko metaforycznie, a za każdą z opowieści stoi jakiś konkretny problem, lub nawet cała ich grupa.
Nie znaliśmy się wcześniej nawzajem, spotkanie jest więc zupełnie przypadkowe. Kolejni wędrowcy przychodzą i odchodzą, kiedy upłynie ich czas.

Każdy człowiek ma za sobą swoją historię. Pomimo tego całego cierpienia, bólu i problemów - wciąż, niesamowicie ciekawe jest jak fascynujące scenariusze życie układa każdemu z nas. WSZYSTKIM.

Od trzech dni siedzę w kręgu razem z innymi wędrowcami, powoli szykując się aby opowiedzieć także swoją historię. Układam sobie w głowie swój scenariusz, a w międzyczasie płonę z ciekawości, gotowy na pochłonięcie przez kolejną z opowieści.

this is so kochaniewicz

Dwóch braci mojego ojca związało swoje życie z Krakowem. Kiedy minęło odpowiednio dużo czasu i udało im się ustawić, a potem jeszcze trochę przyoszczędzić, postanowili się wybudować. Kierując się sobie tylko znanymi powodami wykupili dwie bliźniacze działki zaraz obok siebie, z jedną bramą. I tak żyją obok siebie, wspierając się nawzajem w zgodzie i w nieporozumieniach.

Wujek Staszek, skończył AGH aby zostać górnikiem. Po otrzymanym wykształceniu mógł iść prosto do kierownictwa na kopalni, on jednak wolał wpierw na krótki okres czasu zatrudnić się na samym dole, aby zobaczyć jak to wszystko wygląda. W ten sposób, jak tłumaczy, dziś, kiedy jest dyrektorem kopalni kamienia wie co można zrobić i jak trzeba pokierować ludźmi.
Jego żona, ciocia Asia. Krakuska od pokoleń, chociaż jej ojciec pochodził ze Lwowa. Podwójne wykształcenie wyższe zdobyła na najstarszej uczelni w Polsce, kończąc prawo i administrację. Znana jest z tego, że w emocjach nie przebiera w słowach. A największe emocje zawsze wzbudzają w niej spory na gruncie prawnym oraz pokrewne tematy.
Wujek Marcin, najmłodszy z rodzeństwa przez lata zdobywał pozycję swoją niepokornością. Zdecydowanie głosząc swoje kontrowersyjne poglądy niejednokrotnie zasługiwał na dezaprobatę swojego rodzeństwa. Jednak dziś to właśnie on staje się osobą cieszącą się niesłabnącym uznaniem.
Bardzo duże znaczenie ma w tym postać jego żony. Ciocia Ewa, której pasją i zawodem jest nauczanie matematyki, jest ciężko chora. Jedynym ratunkiem może być przeszczep płuc. Szybko. Ewentualnie bardzo szybko.

Ciocia Ewa choruje od ponad dwudziestu lat. Bądź od zawsze, zależy jak na to patrzeć. Jest osobą, która nie lubi skupiać na sobie uwagi, więc nigdy nie było tego widać. Jak mówić ciocia Asia, osoby, które "rozpoczynały" tą chorobę w tym samym czasie dziś już dawno żyją tylko we wspomnieniach najbliższych. Jej zdaniem Ewa żyje tak długo przede wszystkim dzięki Marcinowi.

"To niesamowite. Po dwudziestu latach małżeństwa oni wciąż są w siebie wpatrzeni. Ona zawsze uważa, że to co on powie jest najwspanialsze i najmądrzejsze. On zrobi dla niej wszystko. Ale co może zrobić w takiej sytuacji. Przecież nie wyjdzie na ulice i nie zacznie strzelać do ludzi, starannie omijając korpus i płuca. Chociaż gdyby mógł... Gdyby mógł, pewnie wyszedłby strzelać. Powstrzymują go tylko jakieś głupie zasady moralne."


Są rzeczy święte. Są sytuacje, dla których nie ma żadnej świętości.
Ja wiem, że wujek nie wyjdzie ze strzelbą na ulicę. I wiem też, że pewnie nieraz przyszło mu to do głowy. Bo chociaż zrobił wszystko, to są jednak rzeczy, których zrobić już nie może. Zdrowe płuca nie leżą na ulicy.

Stojąc twarzą w twarz wobec beznadziejności tej sytuacji nie traci ducha. Uśmiecha się często i obficie. Nie traci humoru. Nigdy się nie poddaje.